|
|
|
|
W dniach 2-6.03.2005 odbył się krótki wyjazd do jaskini Otymistycznej na Ukrainie, którego celem było wykonanie nurkowania rekonesansowego w jednym z nielicznych tam jeziorek. W wyjeździe udział wzięli członkowie Speleoklubu Warszawskiego: Andrzej Szerszeń, Katarzyna Borcz, Beata Michalak i Marcin Bialski; Sopockiego Klubu Taternictwa Jaskiniowego: Lucyna Cieślik i Dariusz Bartoszewski oraz niezrzeszona Agata Ślimak. Pewnym problemem (jednak głównie psychologicznej natury) był forsowny atak zimy, który budził wątpliwości czy uda się bezpiecznie pokonać 1000 km (z Gdańska, dla Warszawiaków oczywiście mniej) za pomocą osobowych samochodów. Na szczęście im dalej od Gdańska zima była lżejsza, a kłopoty z nawierzchnią wystąpiły tylko podczas powrotu (jedna "katapulta" do rowu, z którego nieuszkodzony samochód wypchnęła wraz z nami grupa solidarnych ukraińskich kierowców).
|
|
|
Cel nurkowania został wytyczony podczas poprzedniego wyjazdu . Działaliśmy wraz z grotołazami ze Lwowa, zresztą samodzielna działalność w jaskini jest w ogóle niemozliwa nie tylko ze względów formalnych, ale z tej prostej przyczyny, że w 214 km długości labiryncie (ostatnie oficjalne dane) orientuje się w wystarczający sposób tylko nieliczne grono osób, które prowadzi całą resztę. Jakakolwiek próba poruszania się bez przewodników niechybnie zakończyć się musi zabłądzeniem (lub w najlepszym wypadku jak sądzę, wycofaniem się z wstępnych partii). Przebywaliśmy w jaskini 46,5 godziny uczestnicząc w części dłuższego biwaku w którym wzięło udział... 27 osób (chyba, dokładne dane zna chyba tylko kierownik biwaku skrupulatnie notujący kto gdzie jest w biwakowym zeszycie). Udało się przeprowadzić nurkownie w jeziorku "1 maj". Nurkowały 3 osoby: Andzrej Szerszeń, Lucyna Cieślik i kolega Taras ze Lwowa. Nurkowanie przyniosło niewielkie odkrycia, jednak bez wyraźnych szans na ich kontynuację. Jak sądzę nurkowie będą opiszą je ze szczegółami w innym miejscu. Ja, jako że byłem w jaskini po raz pierwszy ograniczę się do kilku uwag o charakterze działalności w jaskini.
Jaskinia jest poziomym labiryntem korytarzy o przeważnie niedużej kubaturze rozwiniętym w gipsie. Owszem zdarzają się korytarze obszerne, lecz nie są formą dominującą. Wypada mi zaznaczyć jednak, że widziliśmy tylko kilka z pośród bodaj 13 tzw rejonów, które różnią się charakterem. Przejścia są raczej łatwe, niewielkie progi nie nastręczają specjalnych trudności mimo pokrycia śliską gliną. Na głównych trasach w niższych korytarzach ukraińscy grotołazi wykonali dużym nakładem pracy wykopy umozliwiające pokonanie ich "w biegu" bez ściagania worka z pleców. Nie znaczy to jednak, że jaskinia jest łatwa, wręcz przeciwnie.
 |
|
|
Większość korytarzy jest za niska lub za wąska (albo jedno i drugie), aby przejść przez nie szybko we w miarę komfortowej pozycji. Ponieważ odległości między punktami jaskini są duże, tempo "przelotów" z miejsca na miejsce jest zbliżone do truchciku, najczęściej w kucki lub w innej pokurczonej pozycji, przy czym wygodniej jednak jest osobom niskim. Typowa pozycja, którą po wyjściu z jaskini odruchowo przez jakiś czas chciało by się zachować to "marsz goryla" z użyciem rąk. Nasze worki dostosowane są raczej do jaskin pionowych i w tych warunkach sprawdzają się nierewelacyjnie, gdyz zbyt sterczą do góry. Ogólnie dostosowanie się do tempa gospodarzy wymaga pewnego treningu. Pewnym ułatwieniem nawigacyjnym jest oznaczenie skrzyżowań numerami, znaczny stopień "rozdeptania" głównych tras i znaczniki w postaci stojących na namulisku kamieni wskazujących "mylne" odgałęzienia. Większośc uczestników tego biwaku ze strony ukraińskiej to osoby specjalizujące się tylko w tej jednej jaskini. Temperatura w jaskini jest jak dla nas dość wysoka (około 11 stopni) co oznacza, że podczas marszu ilość odzieży trzeba zminimalizować, by nie zalać się potem. Jednak podczas postoju jest już normalnie, czyli zimno, więc polarowa bluza i czapka zawsze musi być pod ręką. Czy jaskinia jest ładna? Nie jest to takie proste pytanie, i pozwolę sobie tu na opowiedź, która być może oburzy niektóre moje koleżaniki i kolegów. Jest ciekawa i oryginalna, lecz przeciętnej urody. Dominują korytarze szarobure, o niezbyt oryginalnych formach morfologicznych od pionowych szczelin poprzez korytarze o przekroju gruszki do szerokich form niemal w całości wypełnionych namuliskiem. Nacieki niemal nie
|
|
występują (choć są tu formy z węglanu wapnia pochodzącego ze skał nad jaskinią). Niewątpliwie najciekawsze są występujące bardzo licznie kryształy. Są to drobne jasne kryształki powstałe wewnątrz skały, które powodują, że szare ściany "skrzą się" w świetle, większe szable powstałe
równolegle na powierzchni ścian w kolorze ciemnej herbaty miejscami pokrywające całe ściany i "szczoty" białych kryształków na krawędziach wybrzuszeń. Są to formy w jaskini dość powszechne, choć poza wyjątkami dość małe. Rzadziej znaleźć można pola krystalicznej "kaszki" pokrywającej namulisko na podobieństwo śniegu i absolutnie już rewelacyjne duże kryształy pomarańczowej barwy wypełniające duże zagłębienia w stropie - niewątpliwie najspektakularniejsze zjawisko w jaskini. Jeśli szukać w Polsce obiektów o pewnym podobieństwie to na myśl przychodzi system Chelosiowa Jama - Jaworznicka - Pajęcza. Ogólnie jednak jaskinia jest fascynująca, głownie przez ogrom labiryntu i część oryginalnych form warto ją odwiedzić, choć nastawianie się na jakieś niebywałe ekstazy estetyczne musi skończyć się pewnym rozczarowaniem.
Dla mnie spotkanie się z tym obiektem, jak też i stylem prowadzenia weń akcji, było pod każdym względzie nowe i ciekawe i z wypadu wróciłem bardzo zadowolony.
Dariusz Bartoszewski
 |
|
Okolice jaskini |
Okolice jaskini |
 |
 |
Dojechaliśmy |
Główny otwór jaskini |
 |
 |
Jedna z dekoracji biwaku |
Na biwaku |
 |
|
Na biwaku |
Inny biwak |
 |
 |
Kryształy |
Ściany pokryte kryształami |
 |
 |
Nurkowanie |
Kotły eworsyjne |
 |
 |
Duży kryształ |
Duży kryształ |
 |
 |
Duży kryształ |
Kryształy |
 |
 |
Kryształy |
Kryształy |
 |
|
Po akcji |
|
POWRÓT
WYŻEJ:tutaj mozesz przejść spisu artykułów.
POWRÓT NA STRONĘ GLÓWNĄ:tutaj mozesz wrócic na stronę tytułową.
