Jaskinia za Sztolnią

DŁUGOŚĆ:            118 m
DENIWELACJA:        54 m (-47 m, +7 m) 
WYSOKOŚĆ OTWORU:    621 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU:   Góra Połom, gmina Wojcieszów 

OPIS JASKINI: Otwór jaskini znajduje się u podnóża ściany kamieniołomu na X poziomie wydobywczym. Początkowo stanowił wejście do sztucznie drążonej sztolni o wysokości 2 m. Później, w trakcie eksploatacji kamienia, został przysypany prawie w połowie. Po wejściu do sztolni w jej lewej ścianie znajduje się otwór i ciasny kanalik łączący się z Salą z Głazami. Dalej spąg sztolni wznosi się i po sforsowaniu progu skalnego można dojść do krótkiego korytarzyka, a następnie niewielkiej sali zasłanej rumoszem. Strop jest tu mocno spękany i grozi zawałem. Powracając przez wspomniany próg skalny do sztolni można przejść do zasadniczej części jaskini. W kierunku N spada w dół nieregularnego kształtu korytarz o spągu z gliniastym namuliskiem. Po jego pokonaniu, tuż ze szczytu usypiska powstałego podczas robot strzałowych, można się wspiąć w prawo w górę do wąskiej szczeliny, której dno wznosi się w górę. Skały są tu spękane i grożą obwałem. Po prawej stronie szczeliny niewielki otwór doprowadza przez próg do niskiej salki. Dno salki, pokryte oderwanymi od stropu płytkami łupku, pochylone jest na E. Różnica poziomów dna salki na jej długości wynosi 4 m.
Wracając do głównego ciągu trzeba zejść jeszcze parę metrów w dół na zasłane rumoszem skalnym dno Sali z Głazami. Na jej E ścianie występują bardzo skąpe nacieki grzybkowe. Przy W krańcu Sali z Głazami, przez zacisk, można przedostać się niżej na rodzaj skalnego mostu, gdzie stromo pochylony korytarz rozgałęzia się. Krótszy odcinek zachodni zwężając kończy się po kilkunastu metrach rumowiskiem skalnym sięgającym stropu. Dłuższa część o kierunku północnym doprowadza do przewężenia za skalnym progiem. Nad progiem po prawej stronie znajduje się półka ze skalnym gruzem i dalej ciasne przejście do Sali Pochyłej. Południowo-zachodni kraniec łączy się ciasnym korytarzykiem z głównym korytarzem. Strop sali, podobnie jak głównego korytarza, stanowią płaskie warstwy łupku. Spąg w dolnej części zasłany jest głazami. W jej najniższym punkcie znajduje się przejście do Sali Wysokiej. Ściany są myte, ze śladami intensywnego działania wody. Kotły eworsyjne, otwory i skalne ucha powodują, iż Sala Wysoka jest zupełnie różna od pozostałej części jaskini. W spągu Sali Wysokiej otwiera się studzienka z zagruzowanym dnem.
Powracając do głównego korytarza pokonać trzeba 2-metrowy skalny próg. Za nim znajduje się Sala Końcowa. Jej spąg w dolnej części pokryty jest głazami aż pod strop.
Zarówno z materiałów kartograficznych, jak i z obserwacji dokonanych w jaskini wynika, iż jaskinia ta rozwinęła się na kontakcie warstwy łupków z wapieniami. W przeważającej części korytarzy i sal stropy są płaskie, a wysokości pustek w górotworze na ogół mniejsze od ich szerokości. W stropie znajdują się warstwy łupku. Spąg, tam gdzie nie jest pokryty namuliskiem lub rumoszem skalnym, wykształcony jest w wapieniu. Znaczna część spągu, zwłaszcza Sali z Głazami, pokryta jest materiałem skalnym pokruszonym podczas robot strzałowych. Osady występują w formie glin i zwietrzałego łupku.
Światło dzienne wyłącznie oświetlało sztolnie. Woda w jaskini występuje wyłącznie w formie sączeń po ścianach i spągu. Zaobserwowano również nietoperze.

HISTORIA POZNANIA: W sierpniu 1977 roku podczas prowadzenia robot strzałowych w sztolni na poziomie X odkryto jaskinię. We wrześniu przeprowadzono pierwszą eksplorację głównego ciągu (S. Koszela, T. Rojek, R. Stański, H. Urbacki). W listopadzie 1978 roku podczas kolejnej wizyty skartowano Salę Pochyłą i Wysoką oraz szczelinę na wschód od Sali z Głazami (T. Rojek, R. Stański). Dokumentacji fotograficznej nie prowadzono. Otwór jaskini został zasypany podczas eksploatacji kopalni i w 1994 roku nie udało się go odszukać.

BIBLIOGRAFIA:

1. Rojek T.: "Jaskinia za Sztolnią" - [W:] Jaskinie Regionu Sudetów, Pulina M. (red.), PTPNoZ, Warszawa 1996.

POWRÓT WYŻEJ: tutaj możesz wrócić na poprzednią stronę.

POWRÓT NA STRONĘ GŁOWNĄ: tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.

Ostatnia zmiana 1999.07.21