DLUGOSC: 170 m. GLEBOKOSC: 10 m. WYSOKOSC OTWORU: ok. 350 m npm. POLOZENIE OTWORU: Zagorze, gmina Mucharz, pomnik przyrody nieozywionej.
PODSUMOWANIE: Zwiedzanie glownego ciagu latwe, choc miejscami ciasno.
OPIS JASKINI: Otwor wejsciowy (szerokosci l
m) prowadzi do pochylego i kretego korytarza (dlugosci 5 m).
Konczy sie on prostokatna studnia (glebokosci 2,7 m) uchodzaca do
nieduzej salki o nieregularnych ksztaltach. W kierunku E odchodzi
ponad 5 m dlugi boczny korytarz - dosc niski, zrazu szeroki
(ponad l m), a w koncowej czesci 0,6 m. Na wstepie jest on
zaslany glina, a w gornej czesci (za nieduzym prozkiem) zawalony
gdzieniegdzie wiekszymi blokami skalnymi. Sciany nieregularne,
strop miejscami niepewny. Ku N i S odchodza liczne ciasne
pekniecia. Od salki naNW biegnie ciag glowny jaskini. Strzelisty
korytarz o wysokosci 3 m i szerokosci przecietnie 0,8 m, scianach
litych, zbiegajacych sie ku gorze, po 4 m skreca ku N i nastramia
sie. Podchodzimy po glazach zawalajacych dno, przez dwa nieduze
progi i po okolo 6 m osiagamy najwyzszy punkt korytarza. Tu w
prawo za zaciskiem niewielkie, prostokatne rozszerzenie. Dalej
schodzimy zwezajacym sie i skrecajacym ku W korytarzem, ktory
wyprowadza nas w partie zawaliskowe. Przedostajemy sie ciasnym
przejsciem do rozszerzenia zawalonego duzymi blokami skalnymi.
Teraz korytarz skreca na SW i ponownie sie zweza. Po okolo 2,5 m
przez ciasny przesmyk pomiedzy duzymi glazami wydostajemy sie do
Sali ze Stolem (dlugosci 3 m; szerokosci 1-1,5 m; wysokosci okolo
2 m) ze specyficznym, czworobocznym glazem posrodku. Za sala w
bok odchodza dwie bardzo waskie (niedostepne) szczeliny. My
kierujemy sie w dol zrazu ku S, nastepnie ku SW i ciasnym,
zaciskowym korytarzykiem o dlugosci okolo 3 m przedostajemy sie
(czolganie) do duzej sali - faktycznie najladniejsze miejsce w
calej jaskini. Sala o bardzo nieregularnym, wydluzonym ksztalcie
w swojej glownej czesci liczy okolo 6 m dlugosci; 2-3 m
szerokosci przy przecietnej wysokosci 4 m. Strop tak, jak i
sciany, nieregularny, zaburzony. Dno na ogol dosc rowne, tylko w
czesci NW na krotkim odcinku nachylone ku gorze. Opisywana sala
stanowi w zasadzie zakonczenie ciagu glownego, lecz nie konczy
calej jaskini. Odchodza od niej bowiem dosc zagmatwane i ciasne
boczne ciagi i pojedyncze szczeliny o lacznej dlugosci okolo 65
m. Ich przeglad mozna rozpoczac od S kranca sali, gdzie
przechodzi ona w piekna prosta szczeline (o przecietnej
szerokosci 0,7 m i wysokosci 4 m), ktora po okolo 4 m skreca
dwukrotnie pod katem prostym i dalej konczy sie po 5 m. W
kierunku SW odchodzi 5 m korytarz (laczy sie tez waska szczelina
z dalszymi partiami), ktory lukiem obchodzi pewien fragment sali
i wychodzi w jej NW czesci. Z tego tez rejonu prosta, 3 m
dlugosci szczelina przedostac sie mozna do rozwidlenia, z
ktorego:
- ku N odchodzi krotkie rozszerzenie konczace sie dwoma ciasnymi
peknieciami;
- w kierunku S, dalej SE biegnie w dol (trzy prozki) nastepnie
nieco w gore korytarz o lacznej dlugosci okolo 11 m, ktory laczy
sie waska szczelina z lukowatym obejsciem wspomnianym uprzednio;
- na W dalej NW odchodzi nastepny korytarzyk (szerokosci 0,4 m),
ktory po okolo 4 m (za prostokatna wanta) doprowadza do kolejnego
rozdroza. Jest to juz rejon tzw. Kruchych Partii. Na N krotki
korytarzyk przegrodzony wanta konczy sie dwoma waskimi
peknieciami, ku NW bardzo ciasna (zacisk) 3 m szczelina
doprowadzajaca do szerszego (0,4-0,5 m), prostego korytarza.
Dostac sie tu jednak mozna inna, bardziej dogodna droga. Kierujac
sie od rozdroza w kierunku SW 2,5 m przejsciem wydostajemy sie do
niewielkiego rozszerzenia, z ktorego tez odchodza trzy
odgalezienia:
- na E w dol (za niewielkim prozkiem) krotki korytarzyk z
okresowym jeziorkiem; - na NW 5 m szczelina o nierownym,
czesciowo zaglinionym dnie po 3 m skrecajac lukiem ku NE laczy
sie z dolnymi partiami jaskini; - na N w gore (za niewielkim
prozkiem) prosty, wspomniany uprzednio korytarz. Po 5 m konczy
sie on prozkiem z zaciskiem (z lewej strony dochodzi wyzej
opisana szczelina), za ktorym przez kilka metrow kontynuuja sie
jeszcze gorne partie, nie spenetrowane do konca z uwagi na duza
kruszyzne i ciasnote.
Jaskinia osuwiskowa, powstala w warstwach istebnianskich dolnych.
Dno pokryte gruzem skalnym, miejscami duzymi blokami i glina. W
koncowych. Kruchych Partiach znaleziono kosci zwierzece.
Jaskinia sucha, tylko w jednym miejscu (boczne partie) wystepuje
okresowe jeziorko. Silny przewiew wyczuwalny w partiach
przyotworowych (szczegolnie w okresie zimy) swiadczyc moze o
polaczeniu ze znajdujaca sie nieopodal Jaskinia Lisia. Swiatlo
siega w partie przyotworowe.
Na scianach w otworze wejsciowym gdzieniegdzie wystepuja mchy. W
pracy z 1954 r. K. Kowalski zaznaczal wystepowanie w jaskini
dwoch gatunkow nietoperzy: podkowca (Rhinolophus hipposideros)
i nocek duzy (Myotis myotis). W guanie zaobserwowal
roztocza i owady bezskrzydle.
HISTORIA POZNANIA: Jaskinia (polozenie
otworu, moze partie wstepne) znana byla ludnosci miejscowej. Powtarzane
sa m. in. przekazy o wyjsciu po drugiej stronie rzeki Skawy. W
czasie wojny podobno chronili sie tez w niej ludzie. Pierwsza
wzmianke w literaturze o tym obiekcie podaje J. Zurowski w 1923
r. Opis wstepnych partii przedstawia G. Lenczyk w 1935 r. Opis
inwentarzowy, plan i przekroj rozwiniety publikuje w 1954 r. K.
Kowalski szacujac dlugosc jaskini na 80 m.
W ramach inwentaryzacji jaskin beskidzkich material
dokumentacyjny zebrali dnia 17 marca 1985 r. S. Polanski, R.
Czamecki, J. Pukowski i J. Ganszer oraz dnia 16 maja 1992 r. M.
Rachwaniec, I. Barankiewicz, S. Nikiel ze Speleoklubu
Bielsko-Biala. W wyniku tych prac dlugosc jaskini wzrosla do 112
m. Pomiary wykonano busola geologiczna Freiberg i tasma parciana.
Plan opracowal J. Ganszer.
BIBLIOGRAFIA:
POWROT
WYZEJ: tutaj mozesz wrocic na poprzednia
strone.
POWROT
NA STRONE GLOWNA: tutaj mozesz wrocic na
strone tytulowa.
Ostatnia zmiana 2000.06.27.