DLUGOSC: 54,5 m. GLEBOKOSC: ok. -10 m. WYSOKOSC OTWORU: ok. 770 m npm. POLOZENIE OTWORU: Slemien, gmina Gilowice-Slemien, pomnik przyrody nieozywionej.
PODSUMOWANIE: Zwiedzanie latwe, tylko w bocznych partiach uciazliwe zaciski.
OPIS JASKINI: Otwor wejsciowy jest
niepozorny, pionowy. Dostajemy sie nim do studni o glebokosci 4,5
m (w polowie zaklinowany glaz) przechodzacej w szczeline.
Szczelina jest okazala o generalnym przebiegu SE-NW. Ku SE po 2 m
sie konczy, natomiast na NW jest znacznie rozwinieta. W dolnej
czesci dosc waska, w srodkowej sie rozszerza, o szacunkowej
wysokosci do 10 m. Sciany dosc lite, dno stromo opadajace z
drobnymi stopniami, okolo 5,8 m od studni wejsciowej znajduje sie
zawalisko ogromnych blokow zaklinowanych miedzy scianami
szczeliny, tworzacych "balkon". Ma ona polaczenie z
nizszymi partiami przez waskie szczeliny (miedzy blokami) i
studzienka o glebokosci okolo 2,6 m. Do dalszych partii jaskini
najlepiej dostac sie schodzac na sam dol szczeliny wejsciowej.
Ponizej "balkonu" wydostajemy sie do sali (dlugosci 5
m; szerokosci okolo 2 m) zblizonej ksztaltem do trojkata. Jej dno
(nierowne) i strop (plaski, plytowy) opadaja w kierunku SE. Od
sal odchodzi w gore zawalona szczelina, przecisnac sie mozna
(zacisk Z III) do bocznego korytarza. Natomiast ku NW wznosi sie
korytarz (o dnie zaslanym blokami), ktory po 3 m doprowadza do
malej salki. Odchodza tu ciasne szczelinki boczne (wiszace i
zaklinowane glazy) majace polaczenie z partiami za
"balkonem". Jaskinia kontynuuje sie dalej w kierunku NW
wznoszacym sie korytarzykiem (pochylnia) o stropie z
zaklinowanych glazow (szerokosci przecietna 0,6 m). Po okolo 3 m
korytarz sie poszerza (do l m). Dalej ku NW, czolgajac sie juz
wezszym korytarzem, docieramy do znajdujacego sie po lewej
stronie zacisku (Z I). Z wyraznymi sladami rozkopania. Za
zaciskiem znajduje sie pochyla i niska Sala Ciepla, o dlugosci
2,5 m i szerokosci od 1,5 do 3,5 m, wysoka na okolo l m. Strop
sali jest lity, sciany spekane, a dno pokrywa glina z kamieniami.
Idac dalej korytarzem glownego ciagu pokonujemy nastepny zacisk
(Z I), a za rozszerzeniem ze sterta kamieni 2 m dalej, napotykamy
nastepny zacisk (Z II), zwany Szczeka. Za nim korytarz jest nieco
wyzszy, nastramia sie ku gorze i po 4 m konczy sie zawaliskiem.
Od rozszerzenia za pochylnia odchodzi ku E ciasny i niski
korytarz boczny. Po okolo 7 m poszerza sie i przechodzi w mala
salke. Strop tworzy tu pochyla plyta, dno kamieniste, plaskie. Ku
SE i NE odchodza juz tylko waskie szczeliny.Od wymienionej
uprzednio sali przez zacisk (Z III) prowadzacy ku E, mozna
przedostac sie do sali pod balkonem.
Jaskinia osuwiskowa, powstala w piaskowcach istebnianskich
dolnych. Dno pokryte jest glina, rumoszem i wiekszymi blokami. Na
dnie szczeliny wejsciowej w sali pod "balkonem" i w
salce za bocznym korytarzem znaleziono kosci zwierzece.
Jaskinia jest sucha. W partiach wstepnych i koncowych wyczuwa sie
przewiew. Swiatlo siega w okolice "balkonu".
Na scianach szczeliny wejsciowej, blisko otworu wystepuj a mchy.
Fauny nie obserwowano. Zauwazono tylko niewielkie ilosci guana
nietoperzy.
HISTORIA POZNANIA: Do czasu udokumentowania
brak wzmianek o tym obiekcie w literaturze. Znana jednak ludnosci
miejscowej i zwiedzana, choc w mniejszym stopniu niz Jaskinia
Czarne Dzialy I (otwor mogl sie otworzyc znacznie pozniej).
Czlonkom bielskiego klubu (W. Wojnar, K. Handerek) otwor
wejsciowy wskazal miejscowy lesniczy. W ramach inwentaryzacji
jaskin beskidzkich material dokumentacyjny zebrali dnia 15 lutego
1976 r. J. Baczak i G. Klassek, a uzupelnienia tych materialow
dokonali 22 wrzesnia 1996 r. M. Rachwaniec i M. Kraus (wszyscy ze
Speleoklubu Bielsko-Biala). Pomiary wykonano busola geologiczna
Freiberg i tasma parciana.
Plan opracowali G. Klassek i M. Rachwaniec (uzupelnienia).
BIBLIOGRAFIA:
POWROT
WYZEJ: tutaj mozesz wrocic na poprzednia
strone.
POWROT
NA STRONE GLOWNA: tutaj mozesz wrocic na
strone tytulowa.
Ostatnia zmiana 1999.02.11.