Krzysztof Jabłoński wraz z małżonką. Oni tez oddali do dyspozycji wyprawy swój
samochód transportowy, bez którego trudno by było sobie cokolwiek wyobrazić,
za co w tym miejscu składam im SERDECZNE DZIĘKI.Po wykonaniu transportów i założeniu bazy górnej przyszedł czas na rozpoczęcie działalności jaskiniowej. Głównym celem wyprawy była Studnia Ogrów, w której rok wcześniej udało się zjechać serią obszernych studni z przepływem wody na głębokość ok. -550 m. Jaskinia została zaporęczowana podczas dwóch akcji, przy czym na drugiej odbyła się już pierwsza eksploracja. Jaskinia niestety nie rozwinęła się w dół. Ostatnia z eksplorowanych w zeszłym roku studni wpadła do obszernej sali, nazwanej Balowa, o wymiarach ok. 50 x 20 m. Jej dno wypełniało niemal w całości wantowisko, w które wnikała woda ze studni z której przyszliśmy, jak też i nieco większy wodospad wpadający z przeciwnej strony. W drugiej części sala łączyła się z obszernym, starym ciągiem horyzontalnym w prawo idącym lekko w górę, a z lewej tworzącym gigantyczny grifon wypełniony suchym granulatem jaskiniowej glinki. Kupa owej glinki stanowiła idealne miejsce na założenie biwaku, co też uczyniliśmy. Dalsza eksploracja w tej jaskini skoncentrowała się w trzech problemach: wantowisku na dnie, suchym ciągu horyzontalnym i bocznych studniach na poziomie -400.
W wantowisku udało się przeniknąć ok. 30 metrów niżej, gdzie dotarliśmy do litego dna z przepływem wody i silnym przewiewem. Niestety poruszanie się wzdłuż wody wymaga przejścia pod wantami na których wisi wszystko wyżej, a zawisły one zaledwie 10 - 20 cm nad litym dnem. Być może jest to możliwe przy użyciu betonamitu w celu przeprowadzenia na nich operacji kosmetycznych i przy niskim stanie wody. W tym jednak roku taki desperat się nie znalazł. Jest to na razie najniższe miejsce w jaskini położone 613 metrów poniżej otworu.
Ciekawe efekty przyniosła eksploracja suchego ciągu w rejonie dna. Położony jest on na wysokości ok. 1300 m n.p.m. i stanowi fragment starego zrównania syfonalnego widocznego w całym masywie. Rozwinął się on na południowy wschód z grubsza w stronę Studni Skrzata. Jego eksploracja wymagała wyrycia aż siedmiu przekopów w koszmarnie zamulonych grifonach, co pochłonęło znaczna część energii wyprawy i było możliwe
tylko dzięki nader silnemu przewiewowi w stronę Skrzata przez nie do końca zasypane
szczeliny. Eksploracja tych ciągów zatrzymała się pod koniec wyprawy na prożku
za którym "słychać" wielka sale.Eksploracja od poziomu -400 ruszyła w dwóch kierunkach: w jednym po wykonaniu przez Wiktora trawersu zwanego Krwawym ruszyła systemem równoległych studni, aby niestety wpaść ponownie do znanych partii ok. 60 m niżej. W drugim za porzuconą wodą w dół, gdzie niestety jaskinia się "zeskrzaciła" przechodząc w ciasne meandry na których eksploracje nie starczyło już czasu.
Osobnym problemem była próba połączenia Studni Ogrów z eksplorowana pod koniec lat 70-tych przez Częstochowiaków jaskinia Möndhöhle. Pierwszym problemem na jaki się natknęliśmy był brak rzetelnej dokumentacji jaskini. Klub w Salzburgu posiadał materiały pozostawione tam przez odkrywców, które lekko mówiąc dalekie były od doskonałości. Wysokość otworu podawana przez nich jako 2005 m n.p.m. rożni się od rzeczywistej przynajmniej o 20 - 25 m mimo licznych punktów odniesienia w pobliżu otworu. Jedynym dostępnym przekrojem jest niezbyt starannie skreślony rzut na płaszczyznę SSE, co jest co najmniej dziwne jeśli zważymy na to, że jaskinia rozwija się prawie idealnie równoleżnikowo. To i wiele innych powodów każe domyślać się, że niestety odkrywcy nie traktowali swej pracy zbyt poważnie, albo po prostu Möndhöhle wyraźnie ich przerastała (było nie było były to lata 70-te). Skutkiem tego trudno w ogóle ustalić jak jaskinia wygląda. Ostatnie nasze obliczenia wskazują, że od Ogrschacht dzieli ją być może tylko kilkanaście metrów w linii prostej. Niestety na wyprawie nie zdołaliśmy tego problemu ruszyć. Jedyny rekonesans przeprowadzony podczas reporeczu wskazuje na to, ze konieczne będą wspinaczki i trawersy. Od strony zaś Möndhöhle działalność jest nadal niemożliwa, bowiem, być może już od kilkunastu lat, jej otwór zamyka korek lodowy.
Ciężkie boje w Ogrze przerywaliśmy działalnością powierzchniową. Odkryliśmy i zbadaliśmy W12 do -60 m i W63 do -93. W Tatzelwurmhohle (W20) puściło w starym problemie gdzie odkryliśmy kilkadziesiąt metrów nowego nie kończąc eksploracji. I wreszcie
na końcu natrafiliśmy na stary problem nieeksplorowanego otworu Barenhöhle
(opisany w 1946 roku) która to jaskinia wynagrodziła nam napotykane gdzie indziej
trudności W ciągu zaledwie 2 godzin odkryliśmy ok. 700 metrów gigantycznych sal i
obszernych, ślicznie mytych korytarzy wypełnionych całą galerią form naciekowych z mleka wapiennego. W jaskini tej podczas
dwóch kolejnych akcji doeksplorowaliśmy 984 metry ciągu pomiarowego sięgającego
maksymalnie 69 metrów głębokości. Kilkanaście problemów pozostało otwartych.
Do niewątpliwych atrakcji tej jaskini zaliczyć można Salę Ze Słoniem o wymiarach
70x30 metrów i znacznej wysokości z gigantyczną wantą o gładkich ścianach po
środku,
czy korytarz o wypełnionym czarnym błotem dnie na którym znajdują się liczne
wyspy śnieżnobiałych kalafiorów z mleka wapiennego.Podsumowując wyprawa pomimo nielicznego składu odkryła ponad 2 km nowych korytarzy, co prawda nie idących w dół, co nie znaczy, że mniej ciekawych. Ponadto pozostało na przyszłość wiele ciekawych problemów. Połączenie leżących blisko siebie jaskiń Księżycowej, Ogra i Skrzata dałoby wynik: -908, a pod Skrzatem powinno być jeszcze ponad 250 m do bazy erozyjnej, jest wiec chyba o co walczyć. A czy starczy zapału ? To pokaże przyszłość.
