DŁUGOŚĆ: 250 m. DENIWELACJA: 46 m (-33, +13). WYSOKOŚĆ OTWORÓW: 1397.8, ok. 1389, m n.p.m. POŁOŻENIE OTWORÓW: Dolina Małej Łąki, Mnichowe Turnie.
PODSUMOWANIE: Niewielka, ale ciekawa jaskinia. Duże wrażenie robi obszerna nawet jak na tatrzańskie warunki sala.
OPIS JASKINI: W części przyotworowej znajduje się system ciasnych korytarzyków z wyraźnym przewiewem. Jeden z nich, o długości kilkunastu metrów prowadzi w głąb jaskini. Urywa się on 10-metrowym, gładkim progiem do dużej Sali Śpiących Rycerzy. Ma ona wymiary 40 na 15-18 metrów i znaczną wysokość. Jej dno pokryte jest głazami i grubym rumoszem. W dolnej części sali można przedostać się do Sali Dolnej skąd bierze początek ładnie myty korytarz. Jednak kończy się on ślepo w zawalisku. Nazwa jaskini pochodzi od położenia w Masywie Giewontu i związaną z nim legendą. Jest to jedna z niewielu leżących w Giewoncie większych jaskiń i wielu grotołazów spekuluje nad możliwością przedostania się tędy w głąb tego arcyciekawego masywu.
HISTORIA POZNANIA: Widoczny z daleka otwór znany był od dawna góralom z Doliny Małej Łąki. O niszowatym zagłębieniu w ścianie Siadłej Turni wzmiankuje A. Wrzosek (1933), zostało ono też zlokalizowane na mapie WIG (1938). Dużą salę odkryli latem 1958 roku grotołazi z Koła Jaskinioznawczego PTTK w Zakopanem. Prawdopodobnie wtedy też odkryto dalsze ciągi. W akcjach brali udział między innymi S. Zwoliński i E. Winiarski.
BIBLIOGRAFIA:
POWRÓT WYŻEJ :
tutaj możesz wrócić do spisu jaskiń tatrzańskich.
POWRÓT NA STRONĘ GŁÓWNĄ:
tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.
Ostatnia zmiana 1999.07.12