Dudowa Studnia

DŁUGOŚĆ:            80 m.
GŁĘBOKOŚĆ:          35 m.
WYSOKOŚĆ OTWORÓW:   ok. 1470, 1485 i 1488 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORÓW:  Dolina Chochołowska. Masyw Kominiarskiego Wierchu,
                    w zboczach Dudowych Spadów.

OPIS JASKINI: Spośród innych jaskiń otoczenia Doliny Chochołowskiej wyróżnia ją pionowy - awenowy układ korytarzy. Zasadniczym elementem jaskini jest 32-metrowa studnia opadająca ze środkowego otworu aż do dna jaskini. Studnia jest obszerna, jedynie w środkowej części ciasna, z kilkoma półkami. Poziome korytarzyki, krótkie i ciasne, biorą swój początek w oknach owej studni. Nieliczne korytarzyki są na ogół ciasne, o kruchych ścianach i spągu wypełnionym rumoszem wapiennym. W jednym z korytarzyków znajdują się nacieki grzybkowe.

HISTORIA POZNANIA: Jaskinia została odkryta latem 1957 r. przez M. Nowicką (Kropiwnicką) i A. Kropiwnickiego, choć odkrywcy jaskini nie zwiedzili. Pierwsze zwiedzanie miało miejsce latem 1962 r. za sprawą grotołazów ze Speleoklubu Warszawskiego (z udziałem M. Kropiwnickiej). Grotołazi zeszli na dno dolnej studni i stwierdzili istnienia połączenia z górną. W 1965 r. jaskinię zwiedzili Z. Biernacki i Z. Ukus (Speleoklub Częstochowa), zbadali obie studnie i korytarzyk łączący najwyższy otwór z dużym oknem w studni. Boczne korytarzyki odkryli I. Luty i L. Młynarski dnia 12.07.1979 r.

BIBLIOGRAFIA:

• Luty I., 1991, Dudowa Studnia, [w:] Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jaskinie Doliny Chochołowskiej i dolinek reglowych, Grodzicki J. (red.), PTPNoZ, Warszawa.

POWRÓT WYŻEJ: tutaj możesz wrócić do spisu jaskiń tatrzańskich.

POWRÓT NA STRONĘ GŁÓWNĄ: tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.

Ostatnia zmiana 1999-04-20