Jaskinia Wałbrzyska

DŁUGOŚĆ:            121 m
DENIWELACJA:        19 m (-11 m, +8 m)
WYSOKOŚĆ OTWORU:    552 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU:   Góra Połom, gmina Wojcieszów

OPIS JASKINI: Wąski wysoki otwór z dużą ilością gruzu skalnego na spągu. Na lewo było wejście do krótkiego bocznego ciągu. Na wprost szedł w dół korytarz, którego ściany pokryte były naciekami grzybkowymi w kolorze jasnobrązowym. Korytarz przechodził w ciasną, lecz wysoką szczelinę kończącą się zaciskiem. Za nim znajdowało się rozdroże. W prawo do góry rozwijały się Kalcytowe Kaskady - najwyższy punkt jaskini. Była tam duża ilość nacieków, między innymi stalaktyty i stalagmity. W lewo w dół prowadził gliniasty korytarz z brązowymi draperiami na ścianach. Na wprost biegł krotki korytarz ze studzienką. Po jej prawej stronie znajdował się zacisk, a za nim sala zwana Salą Fotografów. Była to największa próżnia w tej jaskini, dno miała pokryte rumoszem skalnym i gliną, na ścianach występowały białe i jasnobrązowe draperie. Następnie meandrującym korytarzem docierało się do zapłyniętego kalcytem zacisku, za którym opadający korytarz doprowadzał do Sali Końcowej. Jej spąg pokryty był drobnym gruzem kalcytowym i gliną. Była tu bogata szata naciekowa z dużą ilością makaronów.
Jaskinia należała do jaskiń o rozwinięciu poziomym i była prawdopodobnie częścią większej nie istniejącej już próżni, o czym świadczyły resztki nacieków i polewy kalcytowej na ścianie wyrobiska w okolicach otworu. Cześć korytarzy była typu szczelinowego. Szata naciekowa jaskini należała do jednych z najładniejszych w Wojcieszowie. Ściany pokryte były jasnobrązową polewą kalcytową, grzybkami, występowały duże ilości stalaktytów, stalagmitów i draperii. W trakcie eksploracji stwierdzono spękania szaty naciekowej (efekt pobliskich detonacji w kamieniołomie).

HISTORIA POZNANIA: Otwór Jaskini Wałbrzyskiej odstrzelono w kamieniołomie w lutym 1989 roku. K. Kaszub z dwoma towarzyszami spenetrował partie przyotworowe do głębokości 11 metrów. Pod koniec lutego J. Szynalski, W. Kramek z towarzyszami dokonali eksploracji pozostałej części jaskini. W marcu 1989 roku wykonano jej dokumentację: F. Kramek, J. Szynalski, L Grzebski - pomiary, a B. Bochynek i B. Behan sporządzili dokumentację fotograficzną.
Żywot jaskini Wałbrzyskiej nie był zbyt długi - na skutek eksploatacji kamieniołomu - w połowie 1989 roku przestała ona istnieć.

BIBLIOGRAFIA:

1. Szynalski J.: "Jaskinia Walbrzyska" - [W:] Jaskinie Regionu Sudetów, Pulina M. (red.), PTPNoZ, Warszawa 1996.

POWRÓT WYŻEJ: tutaj możesz wrócić na poprzednią stronę.

POWRÓT NA STRONĘ GŁÓWNĄ: tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.

Ostatnia zmiana 1999.09.23