DŁUGOŚĆ: ok. 350 m WYSOKOŚĆ OTWORU: ok. 630 m n.p.m. POŁOŻENIE OTWORU: Rogóżka, gmina Stronie Śląskie
OPIS JASKINI: [Ponieważ jaskinia nie istnieje, opis skrócono do charakterystyki ogólnej.] Otwór znajdował się w ścianie kamieniołomu. K. Kowalski, który odwiedził jaskinię jesienią 1953 roku, zastał ją już częściowo zniszczoną (liczyła 150 m długości), tak opisuje topografię: "duży otwór (...) prowadził do szerokiej obszernej sali. Ku końcowi zwężała się w ciasne przejście, zamknięte murem. Ciasny przełaz zrobiony pod nim prowadził do okrągłej, wysokiej salki. Stąd wspiąć się trzeba było po 2-metrowym pochyłym progu do obszernego korytarza. W początkowej części swego łukowatego przebiegu korytarz ten posiadał wielkie, masywne nacieki na dnie. Dalej napotykało się charakterystyczny most skalny dzielący chodnik na dwa piętra. Wkrótce za nim dochodziło się do zakrętu korytarza, gdzie rozpoczynała się sztolnia obudowana drzewem, prowadząca na powierzchnię. Sztolnia ta, wykonana jeszcze w latach przedwojennych, groziła zawaleniem. Dalszy ciąg korytarza doprowadzał znów do otworu w ścianie kamieniołomu. Dno całej sali było na ogół poziome, bez większych różnic wysokości. Nacieki rozwinięte były obficie, ale jedynie masywne ich formy uniknęły całkowitego zniszczenia." Jaskinia utworzyła się w krystalicznych marmurach pochodzących z niższego protezoiku, występujących w metamorfiku Śnieżnika.
HISTORIA POZNANIA: Jaskinia została odkryta 4 listopada 1885 roku przy eksploatacji marmuru. Pierwszy opisał ją W. Tenzer w 1886 r. W 1920 r. badał ja zoolog W. Arndt podając długość na ok. 200 m. Znalazł on z fauny współczesnej kilka gatunków muchówek. W 1926 r. J. Seidel stwierdził występowanie 4 gatunków nietoperzy. W 1933 roku F. Pax, z zespołem współpracowników wykonał kompleksowe badania zoologiczne. W następnych latach H. J. Stammer zbadał faunę jeziorka w jaskini. K. Maschke sporządził w 1935 roku plan jaskini. Po roku 1933 zaczęło się niszczenie jaskini. Ze względu na nasilony ruch turystyczny wykonano sztuczne wejście, a część przeznaczoną na zniszczenie odcięto murem. W roku 1937 F. Pax opisał zmiany w faunie spowodowane niszczeniem jaskini, a L. Zotz wykonał próbny wykop w namulisku, które okazało się jałowe. Przez następne 10 lat jaskinia pozostawała w nie zmienionym stanie. Jednak od 1947 roku eksploatacja marmurów powodowała dalsze zniszczenia. Mimo położenia w czynnym kamieniołomie jaskinia była nadal zwiedzana. W 1953 roku był w niej K. Kowalski i stwierdził, ze długość zmniejszyła się do 150 m. Nie opublikował jednak aktualnego jej planu. Ostatnim śladem po jaskini jest zdjęcie otworu z 1962 roku, opublikowane przez M. Pulinę. Otwór wejściowy był wówczas stosunkowo duży i prowadził do korytarza opadającego poniżej dna kamieniołomu. Ówcześni pracownicy kamieniołomu twierdzą, że korytarzem tym płynęła woda, a znaczna część jaskini nie uległa zniszczeniu, lecz znajduje się za usypiskiem przesłaniającym otwór. Przypuszcza się, że opisywana tu jaskinia tworzyła - z odkrytą w 1985 roku Jaskinią na Ścianie - wspólny system jaskiniowy.
BIBLIOGRAFIA:
POWRÓT
WYŻEJ: tutaj możesz wrócić na poprzednią
stronę.
POWRÓT
NA STRONĘ GŁÓWNĄ: tutaj możesz wrócić na
stronę tytułową.
Ostatnia zmiana 1999.09.16.