Jaskinia Porcelanowa

DŁUGOŚĆ:            134 m 
GŁĘBOKOŚĆ:          25 m 
WYSOKOŚĆ OTWORU:    541 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU:   Góra Połom, gmina Wojcieszów
Plan Jaskini Porcelanowej

OPIS JASKINI: Wg ostatnich doniesień (Adam Czernienko, listopad 99) jaskinia jest już niedostępna. Właœciciel terenu zasypał jej otwór kilkoma wywrotkami gruzu. Otwór niewielki. Wstępna jego część to pochyły korytarzyk kończący się 1,5-metrowym prożkiem. Ściany korytarzyka zakalcytowane, a dno pokrywa duża ilość gruzu kamiennego. Na prawej ścianie znajduje się mała wnęka z zaciskiem. Po jego przejściu stajemy na półce w górnej części studni z pochylonymi ścianami. Studnia posiada dwa zejścia do dolnych partii jaskini. Ścianki studzienki pokryte są polewą kalcytową. Pierwsze zejście ma głębokość 5 metrów. Po jego pokonaniu stajemy w korytarzu biegnącym w kierunku NW, zwanym Perłowym. Spąg jest pokryty dużą ilością starych połamanych nacieków, powtórnie zakalcytowanych. W korytarzu znajdują się nacieki typu pola ryżowe, draperie, grzybki, polewy, kaskady, żeberka i organy w kolorze brązu i jasnego brązu. Jest to najpiękniejsza część jaskini.
Następnie wchodzimy do sali zwanej Rondo. Spąg jest zasłany gruzem skalnym dużych rozmiarów, kalcytem i gliną. Rondo to największa próżnia w Jaskini Porcelanowej. Stanowi ona system połączonych krótkich a wysokich korytarzy. Strop sali jest silnie spękany - zapewne wskutek działalności kamieniołomu. Na ścianach

występują polewy kalcytowe. Miejscami nawet dwie; spodnia polewa w kolorze białym, a wierzchnia w brązowym. Z Ronda w kierunku E wychodzimy szczeliną. Ściany są w niej pokryte naciekami grzybkowymi, a pod stropem znajduje się wejście do Salki z Podwójnym Dnem. Na końcu salki widoczny w stropie zagruzowany otwór, z którego wysypuje się gruz skalny, pochodzący z eksploatacji kamieniołomów. Na ścianach salki występują szczątki kalcytowe i małe makarony; dno pokryte kamieniami. Z Ronda w kierunku NW i W po dużych kamieniach dochodzimy do prożka 2,5-metrowego. Dalej poruszamy się wysokim a wąskim korytarzem w kierunku W i SE. Ściany korytarza pokryte są polewą kalcytową. Po 6 metrach wychodzimy w górnej części korytarza połączonego z Rondem. Następnie po zakalcytowanej i pochyłej ścianie wychodzimy do Górnego Korytarza. Jego dno jest pokryte kamieniami, gruzem naciekowym i gliną, a w stropie występują draperie, na ścianach polewa kalcytowa.

Cofamy się do prożka i trawersujemy go w kierunku N. Wychodzimy okienkiem w ścianie salki położonym około 4 metrów nad jej dnem, które pokryte jest dużymi odłamkami skalnymi. Ta część jaskini jest dość niebezpieczna ze względu na luźno wiszące bloki skalne. Z salki tej wychodzimy w kierunku SW i SE i znów znajdujemy się na Rondzie. Z Ronda cofamy się do końca Perłowego Korytarza pod studzienkę. Stamtąd w kierunku SSW możemy przejść do ciasnej upadowej szczeliny, zwężającej się na końcu (partie nie skartowane).
Wracamy pod studzienkę i przez ciasny przełaz dostajemy się pod jej drugie zejście. W kierunku południowym biegnie upadowy korytarz zwany Dziurawym. Brak nacieków, na spągu glina, wymycia na ścianach. Przy wschodniej ścianie korytarza znajduje się wejście do równoległych partii. Zaczynają się one studzienką o głębokości 6 m. Dalej biegnie wąski, stromy korytarz. Jego dno jest usłane kamieniami, ściany oblepione gliną, a strop myty. Korytarz rozchodzi się na ciąg górny i dolny. Górny biegnie w kierunku N i NW. Ciasnym korytarzykiem dochodzimy pod ciasny komin. Ściany są mokre i pokryte polewą kalcytową. Ciąg dolny biegnie w kierunku SWW i kończy się wąską szczeliną nie do przejścia. Jest to najgłębszy punkt jaskini. Ściany wilgotne pokryte cienką warstwą gliny. Stąd wracamy do Dziurawego Korytarza. Dalsze partie jaskini to meander zakończony ciasną szczeliną nie do przejścia. Meander ma połączenia z partiami równoległymi do Dziurawego Korytarza. Dno meandra jest myte, na ścianach polewa kalcytowa, miejscami występują białe stalaktyty.
Jaskinia jest wilgotna z dużą ilością nacieków o rożnych formach,

miejscami występuje glina i duże ilości rumoszu skalnego. Korytarze przeważnie szczelinowe. Pod względem naciekowym to jedna z ładniejszych jaskiń wojcieszowskich. W jaskini występują znaczne przewiewy powietrza, zauważalne szczególnie w zaciskach. Światło dzienne sięga 5 m w głąb korytarzyka wejściowego. Nie zaobserwowano wystąpień roślinności i fauny.

HISTORIA POZNANIA: Otwór jaskini odsłonięty na wiosnę 1994 roku w czasie prac wydobywczych. W maju jaskinia eksplorowana przez członków Wałbrzyskiego Klubu Górskiego i Jaskiniowego. Rozkucie pierwszego zacisku wykonali F. Kramek i J. Szynalski. Oni też dokonali eksploracji jaskini. Jaskinie skartował w 1994 roku zespół w składzie; L. Grzebski, F Kramek, J. Szynalski i J. Wiśniewski.

BIBLIOGRAFIA:

  1. Kramek F.: "Jaskinia Porcelanowa" - [W:] Jaskinie Regionu Sudetów, Pulina M. (red.), PTPNoZ, Warszawa 1996.

POWRÓT WYŻEJ: tutaj możesz wrócić na poprzednią stronę.

POWRÓT NA STRONĘ GŁÓWNĄ: tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.

Ostatnia zmiana 1999.12.01