Jaskinia Nowa

DŁUGOŚĆ:            227 m
DENIWELACJA:        49 m 
WYSOKOŚĆ OTWORU:    443 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU:   Góra Połom, gmina Wojcieszów 

OPIS JASKINI: Otwór jaskini ma kształt owalny o wymiarach 1,1 x 1,5 m, prawdopodobnie naturalny, lecz zacieśniony stożkiem hałdy kamieniołomu. Za otworem krótki korytarzyk wyprowadza nas do sporej, lecz po strop wypełnionej gliniastym namuliskiem sali. W niej, w niewielkim zagłębieniu pod ścianą E występuje okresowo niewielkie jeziorko. Sala ta przechodzi w wąski i kręty korytarz, rozwinięty na szczelinie. Po paru metrach napotykamy znaczne obniżenie dna korytarza, tędy spływa woda z jaskini ginąc w ciasnym, zamulonym otworze (błoto występuje tu przez cały rok). Kilka metrów dalej z korytarza odchodzi w prawo jego odgałęzienie. Jest to dwukrotnie załamany i opadający ku dołowi korytarz. Ciąg główny korytarza parę metrów dalej rozgałęzia się. Idąc w prawo obchodzimy skalny filar i po kilku metrach dochodzimy do końca korytarza wypełnionego namuliskiem. W lewo, na rozgałęzieniu, prożek o wysokości 3 m, bardzo gładki i myty. Pokonujemy go (drabina) i wchodzimy w obszerny komin. Idąc nim stromo w górę docieramy do zaklinowanych w korytarzu głazów. Jaskinia do tego miejsca znana i opisywana przez K. Kowalskiego (1954 r).
W prawo pod zawaliskiem wąska, długa szczelina rozciągająca się pod główną salą. Czołgając się między głazami dochodzimy do zacisku, które to miejsce jest najtrudniejsze w jaskini. Za zaciskiem otwiera się przestronna Sala Duża. Dno stanowią głazy i bloki skalne odpadłe od stropu. Sala zachwyca kolorystyką - czerwony, pomarańczowy, niebieski w rożnych odcieniach widoczne są przy mocnym świetle. Na jej N końcu znajduje się komin mający połączenie z powierzchnią (widać światło dzienne). U podstawy komin jest podcięty, są tu zniszczone draperie kalcytowe. Komin przy końcu zwęża się i przechodzi w szczelinę, która wyprowadza nas na zewnątrz, ponad II poziom wydobywczy kamieniołomu.
Zachodni koniec Dużej Sali przechodzi w niski, lecz szeroki korytarz, pokryty glina i polewą wapienną, kończący się po 20 metrach zawaliskiem. Na ścianach i stropie widoczne są liczne zagłębienia wirowe, świadczące o dużej ilości przepływającej wody przez jaskinię w okresie jej tworzenia. Na lewo w ścianie korytarza tzw. Muzeum. Tuż przed wejściem do korytarza, lecz bardziej w lewo, między głazami i u podstawy ściany znajduje się niewielki otwór prowadzący do bocznych partii jaskini. Partie te zaczynają się ciasnym korytarzem wysłanym kamieniami i mokrą gliną, który po kilku metrach powiększa się umożliwiając swobodniejsze poruszanie się. Korytarz po 4 m rozdziela się, w prawo odchodzi ciasny korytarz kończący się po kilku metrach. W lewo korytarz początkowo poziomy, a dalej odchodzi w prawo stromo w dół krótki korytarzyk. Wchodząc na próg, po kilku metrach napotykamy następny próg i nad nim parę metrów korytarza z naciekami kopulastymi. U stóp drugiego progu odchodzi w prawo, stromo w dół korytarz. Po kilku metrach po prawej miejsce połączenia z korytarzykiem z pod pierwszego progu. Idąc dalej dochodzimy do niskiej sali o dnie zasłanym gliną i kamieniami odpadłymi ze stropu. Jej koniec rozdwaja się. Prawa odnoga po kilku metrach kończy się zawaliskiem, zaś lewa przechodzi w system progów, by po kilku metrach zakończyć się stromym, idącym ku górze korytarzem z zaklinowanymi przy końcu głazami.
Namulisko badane we wstępnych partiach przez M. Pulinę. Światło dzienne sięga niedaleko od otworu, widoczne jest ponadto w Dużej Sali z II-go otworu padając smuga na jej środek i oświetlając spąg. Jaskinia jest bardzo wilgotna, miejscami występuje deszcz jaskiniowy. Przy samym otworze występują mchy. W Dużej Sali można spotkać nietoperze. Występują tez troglokseny, a w kominie i przy otworze chrząszcze, pająki i ćmy.

HISTORIA POZNANIA: Wstępne partie jaskini odkryte zostały przez K. Kowalskiego i S. Strawińskiego w kwietniu 1947 roku. Dalsza część była eksplorowana przez członków Speleoklubu "Bobry" w Żaganiu w latach 1970-1978 i splanowana w 1978 roku. Jaskinia licznie odwiedzana przez turystów i taterników jaskiniowych, nie nastręcza większych trudności w jej zwiedzaniu dla wprawnych turystów. Pomiary aktualizujące w ramach prac inwentaryzacyjnych jaskiń Polski wykonał zespół R. Kondratowicz, R. Molenda, H. Zyzańska w listopadzie 1994 roku.

BIBLIOGRAFIA:

1. Konieczny R., Zyzańska H.: "Jaskinia Nowa"" - [W:] Jaskinie Regionu Sudetów, Pulina M. (red.), PTPNoZ, Warszawa 1996.

POWROT WYŻEJ: tutaj możesz wrócić na poprzednią stronę.

POWRÓT NA STRONĘ GŁÓWNĄ: tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.

Ostatnia zmiana 1999-06-14.