Jaskinia Gwiaździsta

DŁUGOŚĆ:            562 m (stan z 1987 r) 
GŁĘBOKOŚĆ:          65 m 
WYSOKOŚĆ OTWORU:    542 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORU:   Góra Połom, gmina Wojcieszów 

OPIS JASKINI: [Ponieważ jaskinia nie istnieje, opis skrócono do jej charakterystyki ogólnej.] Jaskinię Gwiaździstą można zaliczyć do jaskiń o rozwinięciu pionowym i za wyjątkiem Sali z Dziurawym Dnem, wymiar pionowy dominuje nad szerokością podziemnych pustek. Od otworu począwszy, główny ciąg jaskini opada stromo w dół tak mocno, by już w odległości poziomej wynoszącej 20 m osiągnąć głębokość 49 m. Tym niemniej dość rozległe horyzontalnie są partie leżące poniżej. W jaskini spotyka się zróżnicowane przekroje form poziomych i pionowych. Dominują pustki typu szczelinowego, wąskie i wysokie, lecz nie brakuje też przekrojów okrągłych (kominy) charakterystycznych dla form tworzonych przez wodę pod ciśnieniem. Na ścianach i stropie Bocznego Ciągu, Sali z Dziurawym Dnem oraz szczelinie doprowadzającej do Dalekich Sal zaobserwowano liczne wgłębienia, wnęki i kotły. Nie przeprowadzono badań osadów jaskiniowych, a jedynie poddano powierzchniowym oględzinom. Na ich podstawie można stwierdzić co następuje: główny korytarz opadający poniżej studni wejściowej ma aż do głębokości 32 m dno zasłane skalnym rumoszem pochodzącym z powierzchniowych odstrzałów. Został on wsypany do jaskini w trakcie pracy spychacza przed zauważeniem otworu i później. Znaczna część rumoszu zgromadziła się na Rozdrożu, gdzie korytarz znacznie się rozszerza i traci nastromienie. Ponadto skalny gruz i rumosz, który nie pochodzi z aktualnych wsypów, lecz stanowi materiał akumulacyjny, często z odłamkami szaty naciekowej, zalega dna sal: Pod Wiszącą Wantą, Buddy, Z Dziurawym Dnem, Dalekich i Psiej Studni. Jest on tam w większości pokryty czerwonobrązowymi glinami, które również stanowią podstawowy materiał pokrywający dna skalnych próżni.
Szata naciekowa jest dosyć bogata, a wykształcona przede wszystkim w formie skorup na ścianach i spągu. Barwa polew z reguły jest czerwonobrązowa. Oprócz skorup występują nacieki kaskadowe, kolumnowe, draperie, a ponadto stalaktyty i stalagmity. Nie brakuje makaronów, choć ich ilość jest niewielka. Najefektowniejsze nacieki znajdują się w salach: Buddy, Dalekich i Pod Wiszącą Wantą oraz w Naciekowym Korytarzyku. Oprócz czerwonobrązowych polew występują tam śnieżnobiałe stalaktyty i draperie. W szczelinach i studniach spotkać można nacieki grzybkowe. Wszystkie nacieki są wilgotne i nie zauważono na nich procesów wietrzenia. Niestety szata naciekowa jest silnie popękana od robot strzałowych na zewnątrz.
Światło dzienne dociera tylko do końca studni wejściowej. Woda występuje w formie sączeń po ścianach i lokalnych wykropleń ze stropu. Okresowe zbiorniki wody zaobserwowano w okolicy Korytarzyka Naciekowego i w Bocznym Ciągu. Flory ani fauny jaskiniowej nie zaobserwowano.

HISTORIA POZNANIA: W kwietniu 1985 roku pracownicy kamieniołomu wojcieszowskiego, pracujący na VI poziomie, zauważyli odkryty przez spychacz otwór w spągu poziomu. Pierwszego wejścia na głębokość ok. 15 m dokonali R. Stański i E. Szymański. Kilka dni później dwójka ta zeszła aż do ślepej szczeliny pod Salą Pod Wiszącą Wantą (- 49 m). W dniach 1 i 12 maja 1985 roku P. Rojek, T. Rojek i R. Stański zwiedzili i skartowali jaskinię za wyjątkiem Bocznego Ciągu poniżej zacisku oraz Dalekich Sal z Psią Studnią. Dalekie Sale przeszli najprawdopodobniej jako pierwsi grotołazi z Wrocławia, a skartowali je 12 sierpnia 1986 roku J. Krawiec, P. Rojek i T. Rojek. W październiku 1986 roku przekopano zacisk w Bocznym Ciągu, by dokonać zejścia na jego dno i połączyć go z partiami leżącej poniżej Sali Pod Wiszącą Wantą. W maju 1987 roku grotołazi z Żagania odnaleźli dojście do Psiej Studni i dna jaskini. Wtedy też skartowano te partie przez zespół żagańsko-wałbrzyski kierowany przez J. Krawca.
W 1994 roku eksploatacja w kamieniołomie zagłębiła się poniżej VI poziomu, na którym leżał otwór Gwiaździstej. W listopadzie tegoż roku jaskinia została zniszczona.

BIBLIOGRAFIA:

  1. Rojek T.: "Jaskinia Gwiaździsta" - [W:] Jaskinie Regionu Sudetów, Pulina M. (red.), PTPNoZ, Warszawa 1996.

POWRÓT WYŻEJ: tutaj możesz wrócić na poprzednią stronę.

POWRÓT NA STRONĘ GŁÓWNĄ: tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.

Ostatnia zmiana 1999.08.19.